Αλληλεγγύη στον αντιρρησία συνείδησης Halil

 «Εγώ θέλω ειρήνη σε αυτό τον τόπο. Θέλω ο τόπος τούτος να επανενωθεί, να φύγουν όλοι οι στρατοί και οι άνθρωποί του, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, να ορίζουν τον τόπο και τη μοίρα τους, ελεύθεροι από παρεμβάσεις να πουν στους Αμερικανούς, στους Βρετανούς ή σε οποιουσδήποτε άλλους να πάψουν να επεμβαίνουν… Εμείς αποφασίζουμε».

post image

Στις 18 Γενάρη αφέθηκε ελεύθερος ο συλληφθέντας Χαλίλ Καραπασιάογλου, αντιρρησίας συνείδησης στη βόρεια Λευκωσία.

Εμείς επανεκκινούμε την ιστοσελίδα μας με έναυση τον αγώνα του Χαλίλ τζαι στεκούμαστε αλληλέγγυοι ενάντια σε κάθε προσπάθεια δίωξης των αντιμιλιταριστών του νησιού!

Ενημέρωση για την δίωξή του: (πηγή athens indymedia)

Στις 3 Ιανουαρίου 2019 ο αντιρρησίας συνείδησης Χαλίλ Καραπασιάογλου (Halil Karapaşaoğlu) καταδικάστηκε από το στρατοδικείο της βόρειας Λευκωσίας σε 20 ημέρες φυλάκιση για την άρνηση του να παρουσιαστεί ως έφεδρος κατά τις κλήσεις των ετών 2014, 2015, 2016, 2017. Εναλλακτικά του δόθηκε η ευκαιρία να εξαγοράσει την ποινή του προς 2.000 τουρκικές λίρες (330 ευρώ), με περιθώριο καταβολής τις 10 ημέρες. Ο Χαλίλ θα αρνηθεί και αυτή την προσταγή, καταλήγοντας -εκτός απρόοπτου- στη φυλακή υπερασπιζόμενος την επιλογή του έως το τέλος.

Στα ασφυκτικά πλαίσια των 2 αλληλοτροφοδοτούμενων εθνικισμών και των 6 εγκατεστημένων στρατών πάνω στο νησί ο Χαλίλ παραδέχεται ειλικρινώς πως “όταν είσαι 20 χρονών δεν έχεις σχηματίσει πλήρως πολιτική άποψη, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πλήρως για κάποια πράγματα. Γι’ αυτό πήγα στρατό.” Σήμερα, στα 33 του έτη, έχοντας ξεφύγει από την ηλικία των 18, έχοντας συμμετάσχει σε αγώνες έξω από το στερεοτυπικό διχασμό και πέρα από το εθνοτικό μίσος ή τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, μπορεί κάθε χρόνο με σιγουριά να πετάει στα σκουπίδια τα χαρτιά του στρατού της ΤΔΒΚ που τον καλούν για λίγες μέρες υπηρεσίας ως έφεδρο.

Το κίνημα της άρνησης στράτευσης στην Κύπρο είναι αρκετά ισχνό, με το βόρειο τμήμα όμως να πρωτοπορεί. Ενώ η συνήθης πρακτική στο νότιο τμήμα είναι το τρελόχαρτο, εντούτοις στο Βορρά έχουν υπάρξει αντιρρησίες συνείδησης που εγγράφονται σαφώς στον πασιφιστικό κλάδο του κινήματος. Σε κανένα από τα 2 μέρη του νησιού δεν έχει υπάρξει ως τώρα ολικός αρνητής στράτευσης.

Βγαίνοντας από το στρατοδικείο, όπου έλαχε της υποστήριξης αρκετών δεκάδων ανθρώπων που κατοικούν και από τις 2 πλευρές της πράσινης γραμμής, ξεκαθάρισε τις προθέσεις του σχετικά με την έκβαση της υπόθεσης: “Αυτό για μένα είναι μια τιμή. Με καταδικάζουν γιατί δεν θέλω να κρατήσω όπλο, γιατί είπα ότι δεν θα ρίξω σφαίρα εναντίον του φίλου μου του Αντώνη και θα με στείλουν γι’ αυτό 20 μέρες φυλακή.” Όσο για την πιθανότητα εξαγοράς της ποινής του, με δεδομένο ότι τα 330ευρώ είναι ένα ποσό που συλλέγεται με ευκολία, υπήρξε ακόμη πιο ξεκάθαρος: “Αυτό είναι ένα δικαίωμα, εάν πληρώσω το πρόστιμο δεν θα έχει κανένα νόημα. Μετά από 10 μέρες θα έρθω εδώ για να μείνω 20 μέρες στην φυλακή επειδή εγώ απορρίπτω το να πληρώσω αυτά τα χρήματα.

Η αλήθεια είναι πως η κυπριακή κινηματική πραγματικότητα διαφέρει πάρα πολύ σε σχέση με την ελληνική και θα ήταν τεράστιο σφάλμα να την κρίνουμε με βάση τις δικές μας εμπειρίες. Αυτό που σε εμάς θα φάνταζε ως μια ρεφορμιστική εξέλιξη ή ακόμα κι ως θέμα ανάξιο ενασχόλησης μιας και ο Χαλίλ δε δηλώνει καν αναρχικός, στο συγκεκριμένο πλαίσιο αποτελεί ισχυρό πλήγμα στις δομές της στρατοκρατίας και την ιδεολογία του εθνικισμού. Με την ελπίδα ότι η στάση του θα βρει το ανάλογο της και στη νότια πλευρά, δήλωσε σε ε/κ εφημερίδα μερικές μέρες πριν τη δίκη του: “Εάν αύριο γίνει πόλεμος, εμείς ως αντι-μιλιταριστές δεν θα πάμε να πολεμήσουμε. Οι παππούδες μας, οι μπαμπάδες μας πολέμησαν πριν, εμείς δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος.

Στα πλαίσια της ανατροπής της εις βάρος του απόφασης οι δικηγόροι του Καραπασιάογλου κινούνται ήδη προς τα ευρωπαϊκά όργανα και πιο συγκεκριμένα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου εκκρεμεί η προσφυγή ενός ακόμη τ/κ αντιρρησία, του Μουράτ Κανατλί. Ο πρόεδρος και ο γραμματέας του συνδικάτου εργαζομένων στο χώρο του Τύπου (Basin-Sen) προχώρησαν την ίδια κιόλας μέρα σε δημόσια δήλωση πως θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του Χαλίλ και θα αρνηθούν κάθε επόμενη κλήση, συνεισφέροντας και οι ίδιοι στην πραγματική αποστρατιωτικοποίηση του νησιού.

Το πρόσωπο του Χαλίλ, σε μορφή στένσιλ, κοσμεί ήδη τους τοίχους των κτιρίων που ρημάζουν εντός της πράσινης γραμμής, υπενθυμίζοντας μας πως η φυσική συνέχεια του να μιλάς υπέρ της ειρήνης είναι να πράττεις κατά του πολέμου!

υ.γ. Ο Χαλίλ παρέστη στην εκδήλωση του antifa λευkoşa στις 30/12/18, όπου απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό και μας ενημέρωσε για την υπόθεση του.

Advertisement

Δράση Αλληλεγγύης στον Αντιρρησία Συνείδησης Ηaluk

Η Τρίτη ανακοινώθηκε σαν παγκόσμια μέρα δράσης αλληλεγγύης για τον αντιρρησία συνείδησης Haluk Selam Tufanli. Ταυτόχρονα με άλλες δράσεις σε όλο τον κόσμο, στην κύπρο βρισκόμαστε στην Πλατεία Ελευθερίας στις 6 για να διαδηλώσουμε με πορεία προς το οδόφραγμα Λήδρας και συνάντηση με τους διαδηλωτές απο τον Βορρά.

Οι ιδέες δεν φυλακίζονται! Ο Haluk δεν είναι μόνος!

On Tuesday 9th of December, a global day of action was announced for imprisoned conscientious objector Haluk Selam Tufanli. Together with protests around the world, in Cyprus we are meeting at Eleftheria square at 18:00 for a march to the buffer zone to meet with demonstrators from north.

Ideas cannot be imprisoned. Haluk is not alone!

Hak insanda

Kıbrıs’ın kuzeyinde zorunlu askerlik gerekçesiyle zor koşullarda yaşamaya mahkum edilen sayısız insan var. Haluk Selam Tufanlı vicdani reddini açıklayan 13 kişiden biri olarak, savaş hazırlıklarını, düşmanlığı, sorgusuz otoriteyi kabullenmediği için yargılanıyor. İnsan haklarını değer bilen, gerçek suçluların baştacı edilmesine tahammülü olmayan, her günü anlamlı ve önemli herkes için…
4 ARALIK 2014 PERŞEMBE, 14:00, ASKERİ MAHKEME, LEFKOŞA

<p><a href=”http://vimeo.com/113369361″>Hak insanda</a> from <a href=”http://vimeo.com/ravezlu”>Rvezlu</a&gt; on <a href=”https://vimeo.com”>Vimeo</a&gt;.</p>

Military Court for the case of Conscientious objector Haluk Selam Tufanli

The Decision of the Military Court for the case of Conscientious objector Haluk Selam Tufanli will be announced on 4th December!

After the addresses of Oncel Polili (Haluk Selam Tufanli’s lawyer) and the prosecutor on 14th November, the Military Court will announce its decision on Thursday 4th December!
Conscientious Objector Haluk Selam Tufanli refused to participate in war preparations (reservist call up) in 2011 and has been in an ongoing trial since 5th November 2013 and announcement of the court’s decision will take place on 4th December 2014.
We are calling all anti-militarist and peace activists, organizations and political parties’ representatives to show their solidarity on Thursday 4th December at 14.00 in front of the Military Court…
The Initiative for Conscientious Objection in Cyprus calls upon the international community to express its solidarity with Haluk Selam Tufanlı and send letters of protest to the Turkish Cypriot authorities as well as Turkish authorities’ embassies abroad which is the country directly responsible for human rights violations in the northern part of Cyprus following the Turkish invasion of the territories in 1974.

Presidency of the Turkish Republic:
To: Recep Tayyip Erdoğan
Fax +90-312-4271330, email cumhurbaskanligi@tccb.gov.tr.

Contact detail of Embassies and Consulates of Turkey:
http://www.mfa.gov.tr/turkish-representations.en.mfa

Turkish Embassy in northern part of Cyprus:
Fax +90 (392) 228 22 09, +90 (392) 228 51 18,
web-form: http://nicosia.emb.mfa.gov.tr/CommentsEdit.aspx…

Turkish Cypriot leadership:
To: Mr Derviş Eroğlu
Fax +90 392 227 22 52, email info@kktcb.org.

Turkish Cypriot Army office
e-mail: asal@guvkk.net
Fax: +90 392 228 6663

https://www.facebook.com/pages/K%C4%B1br%C4%B1sta-vicdani-ret/1506000199655349?fref=nf

Με αφορμή τις σημερινές παρελάσεις… Ο εθνικισμός είναι συνταγή υποταγής – είναι ιδεολογία θανάτου

Κείμενο της μαθητικής ομάδας Σκαπούλα

Τα εθνικά τα ιδεώδη χάπια της αποχαύχωσης

που τα πλασάρουν οι εμπόροι σε χαύνους καταναλωτές

πατρίδα έννοια συνώνυμη με την απάτη και τη βία

οι νταβατζήδες της μιζέριας μας υμνούν τα όσια της φυλής

 

Παρελάσεις: Μαζί τους αναδύεται η μπόχα του μιλιταρισμού και του φασισμού. Αναδείχτηκαν από τη χιτλερική νεολαία, μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα από το Μεταξά, και στη Κύπρο ήρθαν ως μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος που υιοθετήθηκε μετά την ανεξαρτησία, που βασίστηκε  σε μεγάλο βαθμό πάνω στο ελληνικό. Οι παρελάσεις επιβάλλουν την ομοιομορφία, διαχωρίζουν τους μαθητές σε καλούς-κακούς και μέτριους (η θέση του σημαιοφόρου είναι ιδιαίτερο καμάρι για κάποιους) και λειτουργούν ως προθάλαμος για τη στρατιωτική πειθαρχία. Είναι ένας τρόπος να φανατίσουν τους μαθητές με το πατριωτικό ιδεώδες. Είναι η προβολή μιας υποταγμένης μάζας, που χαιρετά τη πολιτική εξουσία και που αναγνωρίζει τη θέση της ως υπήκοος των κυρίαρχων…

Όταν ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός βγαίνουν για παρέλαση, δε μπαίνουμε στη γραμμή!

Όπως και κάθε χρόνο, εμείς οι μαθητές καλούμαστε να παρελάσουμε και να συμμετέχουμε ενεργά στις (σχολικές και μη) εθνικές φιέστες για την 25η μαρτίου και την 1η απριλίου. Η «εθνική ταυτότητα» που βλέπουμε στη Κύπρο είναι σχετικά πρόσφατο δημιούργημα, από την αγγλοκρατία ουσιαστικά, (εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα) που διαχώρισε τους ανθρώπους σε έλληνες και τούρκους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Την πράξη αυτή αγκάλιασαν τα ντόπια αφεντικά και η εκκλησία αφού βρήκαν τρόπο να προασπίσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Πως; Η προσήλωση στο «εθνικό όραμα» των δύο κοινοτήτων έβαλε φρένο στις δικοινοτικές απεργίες και τους αγώνες των δεκαετιών ’30 και ’40, αφού πλέον ο εχθρός αναγνωριζόταν όχι στη μούρη του αφεντικού, αλλά στο πρόσωπο κάποιου άλλου εργαζόμενου.

Σχολεία – κλουβιά & κλούβια ιδανικά…

Από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού τρώμε στη μάπα το εθνικό ιδεολόγημα. Μαθήματα ιστορίας σε γαλανόλευκο φόντο, παρελάσεις, εθνικές γιορτές και επέτειοι και σημαίες συνθέτουν σημαντικό κομμάτι της σχολικής πλύσης εγκεφάλου. Μας μαθαίνουν ότι είμαστε έλληνες, ότι είμαστε κομμάτι αυτής της «ένδοξης ιστορίας», είτε το θέλουμε είτε όχι. Γιατί; Επειδή θέλουν μαθητές που θα μεγαλώσουν και θα γίνουν καλοί υπήκοοι του συστήματος, πατριώτες, νομοταγείς και υποταγμένοι. Γιατί στην τελική αυτό ήταν ο σκοπός από την αρχή. Τα εθνικά ιδεώδη θέλουν να μας πείσουν πως οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεστές ανήκουν στο ίδιο σώμα, ουσιαστικά να κρύψουν τις ανισότητες αυτής της κοινωνίας πίσω από το μανδύα του έθνους.

Συχνά πυκνά ακούμε διάφορα καλέσματα από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον υπουργό παιδείας και διάφορα αφεντικά για ενότητα με βάση τα εθνικά κριτήρια, είτε για την οικονομία, είτε για το κυπριακό και ούτω καθεξής. Η εθνική ενότητα μας φέρνει αναγούλα! Γιατί το εθνικό συμφέρον είναι το συμφέρον των αφεντικών, όλων εκείνων που μας ταΐζουν τα εθνικά παραμύθια με το φτυάρι, και εμείς δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με όσους μας κλέβουν τη ζωή και μας επιβάλλουν τους καταναγκασμούς του σχολείου, του στρατού και της δουλειάς. Ο πατριωτισμός βρωμάει υποδούλωση, αφού έτσι ο καταπιεστής γίνεται αδερφός σου, μέσα στα πλαίσια της φαντασιακής κοινότητας του έθνους.

Ας το θέσουμε πιο απλά. Παλαιότερα, τα αφεντικά βασίζονταν στη χρήση της βίας από την αστυνομία και το στρατό για να διατηρήσουν τη κυριαρχία τους, όμως σήμερα αυτή τη δουλειά έχει αναλάβει η σχολική μηχανή, που στα γρανάζια της ισοπεδώνει οτιδήποτε διαφορετικό και ξερνάει εθνική ομοψυχία και ομοιογένεια. Τι καλύτερος τρόπος άλλωστε για να υποδουλώσουν τη κοινωνία από το να της δώσουν έναν «βάρβαρο» εχθρό, όποια χαρακτηριστικά του προσδίδονται κατά καιρούς, και να τονίζουν την ανάγκη συσπείρωσης απέναντι σε μια εξωτερική απειλή; Έτσι άλλωστε δικαιολογείται και η ύπαρξη τους, ως και καλά προστάτες μας από τους βαρβάρους.

Τα σχολεία παίζουν σημαντικό ρόλο στην αναπαραγωγή του εθνικισμού, και συχνά συμβάλουν η οικογένεια και η εκκλησία. Ουσιαστικά διαμορφώνουν τη νεολαία με συγκεκριμένα πρότυπα. Μας βαφτίζουν με τη βία και μας φορτώνουν τη θρησκεία τους, μας βάζουν να απαγγέλουμε τα αιμοδιψή τους ποιήματα και να κουβαλάμε τις σημαίες τους, μας βάζουν να παρελάσουμε και πάει λέγοντας. Και στις δύο πλευρές του νησιού μας λένε παρόμοια πράματα, ότι, ανάλογα, οι τάδε έσφαζαν και βίαζαν επομένως όσα έκαναν «οι δικοί μας» ήταν δικαιολογημένα. Σκατά! Οι πράξεις του εθνικού μίσους είναι κανιβαλισμός, πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα των αφεντικών, από την αγγλοκρατία μέχρι σήμερα.

Μια πατρίδα που σε καίει πως μπορείς να σεβαστείς;

Το σκηνικό αλλάζει. Οικονομική κρίση, απολύσεις, ανεργία, ακόμα και στη Κύπρο σιγά σιγά γίνονται μέρος της καθημερινότητας μας. Οι εκκλήσεις για εθνική ενότητα παίρνουν άλλη διάσταση, αφού αποτελούν μέρος της επίθεσης στην αξιοπρέπεια μας. Εκείνοι που μας καλούν να σφίξουμε λίγο το ζωνάρι (λίγο μωρέ, όχι πολύ… προς το παρόν) στο όνομα του εθνικού καλού είναι αυτοί που χωρίς δεύτερη σκέψη θα σπρώξουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση, είναι αυτοί που μας εκμεταλλεύονται και μας καταπιέζουν καθημερινά. Νομίζουν θα τη βγάλουν καθαρή… στο χέρι μας είναι να τους διαψεύσουμε.

Και γι’ αυτό είμαστε προδότες!

Γιατί ξέρουμε πως τους εθνικούς διαχωρισμούς τους επιβάλει η πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία. Γιατί ξέρουμε πως στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους τ/κ μαθητές. Γιατί ξέρουμε πως οι διαχωρισμοί που χαράσσουν τα σύνορα και το εθνικό μίσος είναι πλαστοί και το μόνο που κάνουν είναι να καλύπτουν την άνιση, ιεραρχική δόμηση αυτού του κόσμου. Τα εθνικά ιδεώδη προσπαθούν να κρύψουν αυτό που αναδύεται όλο και πιο ξεκάθαρα: ο εχθρός παντού και πάντα είναι ίδιος: το κράτος, το κεφάλαιο και κάθε εξουσία. Γιατί αναγνωρίζουμε τους ρόλους μας ως εργάτες του αύριο, όπου ξημερώνει ένα μέλλον δίχως προσδοκίες, μας πλαθουνε ως αναλώσιμο και χειραγωγήσιμο εργατικό δυναμικό, πνιγμένο στη υποτέλεια και καταδικασμένο να κρατήσει αυτή τη καπιταλιστική πυραμίδα της καταπίεσης ζωντανή. Γιατί απαρνιόμαστε πολεμικά την επιβολή της “εθνικής συναίνεσης” και τασσόμαστε συνειδητά στο στρατόπεδο των κολασμένων- χαράζοντας προοπτικές και μονοπάτια έμπρακτης ταξικής αντίστασης. Δε θα γίνουμε τροφή για τα θηρία! Γι’ αυτό λοιπόν αρνούμαστε κάθε εθνικό παραμύθι και κάθε εθνικιστικό φρόνημα.

Εμείς προτείνουμε τη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης μαθητικής κοινότητας αγώνα, που θα οργανώνεται και θα δρα πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς και περιχαρακώσεις. Που θα πολεμά στη πράξη την υποταγή που επιβάλει η εθνική ενότητα, που απέναντι στη κανονικότητα του εθνικισμού θα αντιτάξει την αξιοπρέπεια και την αντίσταση…

Sidet buyuleyijidir sidet umutur

Umut suz ve sesiz bir

Sesiz bir dunada

Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα

σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή

Κάθε πατρίδα είναι φυλακή

Σαμποτάζ στις παρελάσεις και κάθε εθνική γιορτή

Μαθητική Ομάδα Σκαπούλα

Η Κύπρος σύρνεται στον Ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή

“Όπως σημειώνεται, η βάση είναι ένας σημαντικός ενδιάμεσος σταθμός για τους Βρετανούς στρατιώτες που μετακινούνται προς και από το Αφγανιστάν και έχει χρησιμοποιηθεί για αποστολές παρακολούθησης πάνω από το Ιράκ, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει χρησιμοποιηθεί για την πραγματοποίηση αεροπορικών επιθέσεων.”

“Οι Times προσθέτουν ότι η βάση του Ακρωτηρίου θεωρείται ως ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», με περίπου 2.500 Βρετανούς στρατιώτες και πολίτες να βρίσκονται στην περιοχή ανά πάσα στιγμή.”

“Είμαστε σε συνεννόηση με τους εταίρους μας, θέλουμε να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση της απειλής που προέρχεται από την οργάνωση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους”

–  όλα τα πιο πάνω από Sigmalive, Σεμπτέμβριος 2014

Δεν ήταν τυχαία τα άρθρα των τελευταίων μηνών. Το ένα μετά το άλλο άρθρο διαλαλούσε για την απειλή των Ισλαμιστών κατά των Ευρωπαικών αξιών, για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, κατά των αποκεφαλισμών (η Σ. Αραβία αποκεφαλίζει δεκάδες ανθρώπους κάθε χρόνο για αδικήματα όπως ‘’μαγεία’’, ‘’ασέβεια’’ κ.α., αλλά το χέρι των επίδοξων ανθρωπιστών δεν αγγίζει εκεί, αυτοί είναι δικοί μας), κατά βαρβάρων, κατά των αδίστακτων ανατολίτων ξεσηκώνοντας ένα ακόμα κύμα υστερίας μακρία από οποιαδήποτε ‘’νηφάλια’’(όπως τόσο τους αρέσει να λένε) εκτίμηση της κατάστασης. Άμέτρητα άρθρα και εκπομπές για την απειλή που συνιστούν οι τζιχαντιστές για την Κύπρο. Μάλιστα οι του Σίγμα αποφάσισαν να προσθέσουν και ειδική κατηγορία για το θέμα. Και έτσι το χαλί στρώθηκε χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση. Και στρώθηκε πάνω στην προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος φοβίας, υστερίας, ”σύγκρουσης των πολιτισμών”. Οι πολυαγάπητες θεωρίες περί πολυ-πολιτισμικότητας και της ΕΕ σαν soft power πήγαν περίπατο.

Ελλείψη μιας ξεκάθαρης ταξικής πολιτικής, όλες οι απόψεις που ακούγονταν γύρω από τα γεωπολιτικά ζητήματα (από την Ρωσσία μέχρι την Μ. Ανατολή), εξέφραζαν διάφορες μερίδες και ανησυχίες της αστικής τάξης και ποτέ τις επιπτώσεις τους στον απλό κόσμο, τα λαικά στρώματα και τους μικρούς επαγγελματίες. Η διαφορά για παράδειγμα του Φιλελεύθερου με τις υπόλοιπες αστικές εφημερίδες (Καθημερινή, Πολίτης, Αλήθεια) και ενημερωτικά πορτάλ (Σίγμα κτλ) στο θέμα της Ρωσσίας και τις κυρώσεις εναντίων της, δείχνουν του λόγου το αληθές. Μάλιστα, το ύφος χιλίων καρδιναλίων που ύψωναν και συνεχίζουν να κάνουν, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για το πόσο σοβαρά έχουν πάρει το ζήτημα.

Οι άνθρωποι δεν σύρνονται εύκολα σε πόλεμο, ιδίως οι Κύπριοι που έζησαν τα γεγονότα του 1974 αλλά και παλαιότερα. Οπόταν ο ιδεολογικός πόλεμος και η προετοιμασία του εδάφους για λαική χειροκρότηση ή τουλάχιστον μη αντίστασης σε αυτή την επιζήμια για τα συμφέροντα του λαού πολιτική έγινε πραγματικά επιμελημένα. Πολίτης, Σίγμα, Καθημερινή πρωτοστάτησαν στην λοιδορία όποιας εναλλακτικής φωνής, είτε κομμουνιστικής αλλά έστω και δημοκρατικής. Πρόβαλλαν ξεκάθαρα τα συμφέροντα των Αμερικανών ως σωτήρες και εκδημοκρατιστές στην εξωτερική πολιτική, αντιχώντας την ρητορική της αμερικανικής ακροδεξιάς, αλλά και την Τρόικα στην εσωτερική πολιτική της χώρας. Λειτουργούσαν και λειτουργούν ακόμη με βάση τον ανταγωνισμό για το ποιος θα είναι αυτός που θα ενεργήσει καλύτερα σαν εκπρόσωπος τύπου της κυβερνητικής πολιτικής.

Όλοι όσοι εξέφραζαν τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτή η πολιτική περιθωριοπιούνταν και συνεχίζουν να λοιδορούνται, είτε ώς “άλλοθι των τζιχαντιστών” είτε με το επιχείρημα της “έλλειψης εναλλακτικών”. Οι φιλελεύθεροι, κριτικάροντας την ίδια στιγμή τους φασίστες για την στρατιωτική τους κουλτούρα, ήταν οι πρώτοι που έβαλαν το χακί, με Αμερικανικό μάλιστα σήμα στο μπράτσο. Όχι αυτοί κυριολεκτικά, αυτοί θα κάνουν την δουλειά του γραφείου, στο πόλεμο πάνε “άλλοι”. Δεν ντρέπονται καθόλου, είναι τόσο κυνικοί και ας ρέει το αίμα των λαών από τα ιμπεριαλιστικά όπλα, ποτάμια,εμείς ας έχουμε την τηλεόραση μας, μπορούμε πάντοτε να κάνουμε ζάππινγκ. Μάλιστα έτσι για να γίνουν πιο πειστικοί οι φιλελεύθεροι κύκλοι επιστράτευσαν και δήθεν αριστερούς να μας μιλούν για αντιαμερικανισμό και άλλα κουτοπόνηρα. Ότι όλοι εμείς είμαστε δογματικοί και ρομαντικοί άλλων εποχών. Ελπίζω μονάχα αυτές οι εξελίξεις να τους έχουν δείξει που αποσκοπούσαν τα χιλιάδες σχόλια είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Εδώ και δεκαετίες η ανάμιξη με όλους τους πιθανούς τρόπους στην Μ. Ανατολή του δυτικού ιμπεριαλισμού, με αιχμή της ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ήταν τρομερού μεγέθους. Ακόμα και με δικούς του όρους, έφερε το χάος, και κάθε νέα επέμβαση φέρνει ακόμα χειρότερο χάος. Ακόμα και οι καλοπροαίρετοι δεν μπορούν να πιστεύουν ότι το φάρμακο είναι ακόμη περισσότερη ανάμιξη. Το μόνο που θα κάνει η περισσότερη ανάμιξη είναι να δημιουργήσει με μαθηματική ακρίβεια τους επόμενους τζιχανιστές. Η ίδια ιστορία εδώ και δεκαετίες. Θα αρκούσε η υποστήριξη των κρατών περιοχής. Ότι και να κάνει πάντως η Αμερική, η Κύπρος δεν έχει καμιά δουλειά να εμπλέκεται εκεί. Αν υπήρχε έστω και η παραμικρή πιθανότητα οι τζιχαντιστές να είναι απειλή για την Κύπρο, αυτή η πιθανότητα εκατονταπλασιάζεται με την εμπλοκή της Κύπρου στον πόλεμο, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και έτσι, στην περίπτωση που συμβεί το οτιδήποτε στο νησί, αυτοί που έσυραν την Κύπρο στον πόλεμο καταστώντας το νησί πρακτικό στόχο (πρακτικός πλέον στόχος όχι γιατί περιεχόταν το νησί σε κάποιους φαντασιώδεις χάρτες της ΙΣΙΣ αλλά γιατί με πρακτικούς στρατιωτικούς όρους εδώ θα είναι μια από τι κύριες βάσεις εξόρμησης εναντίον τους) θα αποκομήσουν και το πολιτικό κέρδος από ένα νέο κύμα ακραίας συντηρητικοποίησης και κρατικής αυταρχικότητας που θα προκύψει.

Εκτός από την βρετανική βάση που μάλλον χρησιμοποιείται ήδη για βομβαρδισμούς, υπάρχει ενδεχόμενο να παραχαρωθεί η βάση Ανδρέας Παπανδρέου στην Πάφο, εμπλέκοντας για τα καλά την Κύπρο στον πόλεμο στην Μ. Ανατολή.

Μετά την αναφορά του υπουργού για εμπλοκή της Κύπρου, η βάρκα με τους 350 πρόσφυγες που εμφανίστηκε την ίδια μέρα στον ορίζοντα της κυπριακής πραγματικότητας θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν χαστούκι στον κόσμο που άκουγε τον υπουργό με ευχαρίστηση και φαντασιώσεις για την Κύπρο ως γεωπολιτική δύναμη, ως σωτήρα και αιχμή του δόρατος του ευρωπαικού πολιτισμού.

Από την άλλη βλέπουμε αρκετό κόσμο και ιδιαίτερα νέους να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το τι γίνεται σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων από τις ακτές της Κύπρου. Ποιον λαό σφάζουν και για πιου τα συμφέροντα. Να συνεχίζουν να ζουν στον κόσμο τους, να θεωρουν έστω και υποσυνείδητα ότι η Κύπρος έχει παρέλθει των εποχών των εντάσεων και ότι δεν κινδυνεύουν σε ατομικό επίπεδο. Οπόταν γιατί να τους νοιάξει, αφού έμαθαν μέσω των θεσμών της αστικής δημοκρατίας να βλέπουν την πάρτη τους και την πούγκα τους.

Ε και τι έγινε αφού εμείς δεν πάμε στον πόλεμο; Ότι θέλουν ας κάνουν οι άλλοι.

Αλλά οι εξελίξεις σύντομα θα προσγειώσουν τους άπαντες, να μην νομίζει κανείς ότι θα ξεμπλέξει ατομικά από αυτή την κατάσταση και κυρίως να μην νομίζει κανείς ότι η Κύπρος δεν θα πληρώσει το τίμημα για αυτές τις επιλογές που κάνει.Βεβαίως ώς συνήθως τις συνέπειες θα τις ζήσει ο απλός κοσμάκης (όπως έγινε με τις κυρώσεις ενάντια στην Ρωσσία) και αυτοί που ευθύνονται θα έχουν εξαφανιστεί με το πρώτο αεροπλάνο. Όπως έκαναν και το 1974, όπως κάνει η αστική τάξη κάθε φορά που παίζει παιγνιδια στην πάνω στην πλάτη του λαού. Πρώτο μέλημα όλων, είναι να πάρουμε θέση ξεκάθαρη για τις πολύ επικίνδυνες εποχές που έρχονται.

ΌΧΙ στην συμμετοχή της Κύπρου στους Ιμπεριαλιστικούς πολέμους!

ΥΓ: Οι εθνικιστές είναι στα πάνω τους, αφού ο διακαής τους πόθος να εντάξουν την Κύπρο και επίσημα στο ΝΑΤΟ ολοένα και κοντεύει.

Άναμένουμε απάντηση της οργανωμένης Αριστεράς και του ταξικού κινήματος στο ζήτημα αυτό.

ΥΓ2: Και ένα επιδόρπιο για τα σύννεφα γενικευμένου πολέμου που φαίνονται στον ορίζοντα, από τους νέους εταίρους.

“Το ΙΚ πρέπει να νικηθεί”, υπογράμμισε ο Νετανιάχου, όμως πρόσθεσε: “Το να νικήσουμε το ΙΚ και να αφήσουμε το Ιράν (να υπάρχει) ως μια δύναμη που απέχει λίγο από το να αποκτήσει πυρηνικά όπλα είναι σα να κερδίζουμε τη μάχη και να χάνουμε τον πόλεμο”

Η αστική τάξη της Κύπρου αποφάσισε να ρισκάρει το αίμα μας για τα κέρδη της και την περιβόητη αναβάθμιση της γεωπολιτικής της θέσης, δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς ξεκάθαρη απάντηση και αγώνα.

Πηγή: αγκάρρα

Λοκατζήδες: «Αίμα τουρκικό, σκοπιανό, αλβανικό… χήρες κι ορφανά να κλαίνε»

«Στο βουνό χωρίς φαί, χωρίς νερό, μόνο αίμα και τι αίμα – τουρκικό, σκοπιανό, αλβανικό. Αίμα να ‘ναι κι ό,τι να’ ναι, τα G3 να βαράνε, χήρες κι ορφανά να κλαίνε και τα σπίτια τους να καίμε», είναι ένα από τα συνθήματα λοκατζήδων κατά τη διάρκεια εκπαίδευσής τους στην Κύπρο, σε βίντεο που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.

 

«Η Κύπρος είναι ελληνική. Γαμ…αι η Τουρκία», ακούγεται σε άλλο σημείο του βίντεο.

Όπως αναφέρει η Εφημερίδα των Συντακτών, το βίντεο το τράβηξε προφανώς κάποιος από τους εκπαιδευτές και, όπως γράφει το blog «The ESPS Nicosia Blogspot», το ανάρτησε στις 8 Ιουλίου στο διαδίκτυο ο χρήστης του facebook «Μόνο Αποέλ», που αυτοπροσδιορίζεται «Αθηναίος Εθνικιστής Αποελίστας».

Ανάμεσα στα συνθήματα, ακούγονται τα εξής:

«Γά..σα μια που..να που τη λένε Τσιλέρ, γά..σα κι έναν π..στη που τον λένε Ντεμιρέλ, τους γά…σα τη μάνα και την αδελφή και κάναν ένα γιο με πατέρα λοκατζή. […] Μεγάλωσε τ’αγόρι και πήγε στο στρατό και έμαθε να λέει Τουρκία σε γ..ώ]».

«Την Πόλη που μου πήρανε εγώ τη θέλω πίσω, να μπω μες στην Αγιά Σοφιά, Τούρκο να μην αφήσω. Ήτανε ένα καράβι, ένα αρματαγωγό, από την Κύπρο σάλπαρε να σπείρει πανικό, πάει παραλία, στη Μικρά Ασία, να σπείρει φλόγες και φωτιά σε όλη την Τουρκία, κατέβηκαν τα ΣΤΑΓΙΕΡ γεμάτα λοκατζήδες, με ηθικό ατσάλι και όποιον Τούρκο βρήκαν του πήραν το κεφάλι […] Πού θα ανάψουμε κεριά; Μέσα στην Αγιά Σοφιά. Στον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς θ’ ανέβω για να βγάλω την τούρκικη γαμοσέληνο και το σταυρό να βάλω. Και μόνο τότε ο Θεός την Πόλη θα φωτίσει κι ο ύμνος ο ελληνικός παντού θα αντηχήσει».

«Video με ακραία, ρατσιστικά και υβριστικά συνθήματα ΛΟΚατζήδων. Απαιτούνται άμεση αντίδραση και μέτρα από Κυβέρνηση και προσωπικά τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας», σχολίασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, o ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης.

Το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος κάνει λόγο για σιγή ιχθύος από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας: «Το ερώτημα επομένως είναι γιατί οι ΑΓΕΣ Μανωλάς, ο ΑΓΕΕΘΑ Κωσταράκος και ο ΥΕΘΑ Δ. Αβραμόπουλος δεν κινούνται σύμφωνα με τον νόμο αντιμετωπίζοντας τα παράνομα και εμετικά άσματα μιας καθαρά ψυχολογικής επιχείρησης, τις βρισιές και τους τραμπουκισμούς των εκπαιδευτών που κλωτσούν τους εκπαιδευόμενους, ενώ παράλληλα βιντεοσκοπούν την όλη διαδικασία ενώ είναι γνωστό ότι ακόμη και το κινητό με κάμερα απαγορεύεται στις Ένοπλες Δυνάμεις», αναφέρει χαρακτηριστικά το Δίκτυο Σπάρτακος.

πηγή

Απόπειρα αυτοκτονίας φαντάρου στην ΕΛΔΥΚ

ΑΙΤΙΑ ΟΙ ΟΛΙΓΩΡΙΕΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ

ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΦΕΔΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ

Για μια ακόμη φορά το ΓΕΣ δεν έχει βγάλει ούτε καν ανακοίνωση για την νέα απόπειρα αυτοκτονίας νεαρού συναδέλφου που σημειώθηκε σε στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, την Πέμπτη 29-5-14.

Ο συνάδελφος πήδηξε στο κενό από κερκίδα και τραυματίστηκε σοβαρά.

Εδώ και καιρό η κατάσταση του είχε προκαλέσει ανησυχία καθώς δήλωνε εκτός των άλλων ότι ήθελε να φύγει από την Κύπρο και να πάρει αναβολή. Ο έφεδρος κοινωνιολόγος που αντιμετώπισε το περιστατικό έκρινε ότι έπρεπε να τύχει ψυχιατρικής υποστήριξης και να ακολουθηθεί η πάγια  διαδικασία αναβολής.

Η αδιαφορία όμως της διοίκησης της μονάδας και η τακτική να μην αντιμετωπίζονται αυτά τα περιστατικά άμεσα και αποφασιστικά, τυγχάνοντας το προσωπικό της απαραίτητης υποστήριξης των Υγειονομικών υπηρεσιών του Στρατού, προκάλεσαν την νέα απόπειρα αυτοκτονίας.

Όμως οι στρατιωτικές αρχές αντί να αναλάβουν την ευθύνη, στρέφονται κατά του έφεδρου κοινωνιολόγου στο πλαίσιο ΕΔΕ, επιχειρώντας να του χρεώσουν την ευθύνη της δικιάς τους ολιγωρίας και  ανυπαρξίας.

Εμείς απαιτούμε αφενός ο τραυματισμένος βαριά συνάδελφος να τύχει της καλύτερης φροντίδας, αφετέρου ο Στρατός να αναλάβει τις βαρύτατες ευθύνες του, είτε ως διοίκηση της μονάδας είτε ως υγειονομικές υπηρεσίες.

Κάτω τα χέρια από τον έφεδρο κοινωνιολόγο που κινήθηκε στο πλαίσιο των επιστημονικών δυνατοτήτων του και  σε καμιά περίπτωση δεν του αναλογούν ευθύνες που πρέπει να καταλογιστούν σε άλλους.

ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΑ ΘΥΜΑΤΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ-ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ

Κάτω τα χέρια όμως συνολικά από την στρατευμένη νεολαία που παρανόμως και παρά τις αντιρρήσεις, την υποχρεώνουν να μετατεθεί στην Κύπρο, σε μια στρατοκρατούμενη και εμπόλεμη ζώνη, εκτός ελληνικών συνόρων, να προετοιμαστεί να σκοτώσει και να σκοτωθεί για ξένα συμφέροντα, για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που διεκδικούν οι αστικές τάξεις των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, οι ξένες πολυεθνικές και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

 

Diktiospartakos.blogspot.com

 

Mediterranean Conference on Conscientious Objection in Cyprus

Unfortunately, we were not informed of this Conference that took place in Cyprus. Nevertheless, here is the report:

Mediterranean Conference on Conscientious Objection in Cyprus

Report

by Rudi Friedrich

Divided Island

Cyprus has been a divided island since 1974. The north, which is not internationally recognised, is governed by Turkish Cypriots and is effectively under the control of Turkey, The southern (Greek) part, the Republic of Cyprus, is a member state of the European Union. The two parts are separated by a demarcation line that also runs through the middle of the capital city Nicosia/Lefkoşa and is controlled by the UN Peacekeeping Force in Cyprus (UNFICYP).

The island, which was part of the British Empire until 1960, has two military bases: Akrotiri and Dekelia. They are internationally recognised as exclaves of the United Kingdom.

Strictly speaking, the island is divided into five areas. English still remains a lingua franca, with Greek spoken in the south and Turkish in the north. The colonial era still leaves a visible mark on many everyday regulations. For example, on both sides of the division people drive on the left-hand side, as in the United Kingdom.

The Mediterranean Conference on Conscientious Objection took place in the capital city, in the middle of the buffer zone. The Cyprus Community Media Centre (CCMC) provides organisations from both sides with conference and project rooms in this zone. There is a good reason for this. The buffer zone can be reached by everyone on the Island via the checkpoints located on both sides. The Goethe-Institut, which offers German-language classes and other courses, also happens to be there.

Borders and Travelling Restrictions

The fact that the conference location can be reached from both sides of the island was an important reason for holding the Mediterranean Conference on Conscientious Objection there. It is considerably easier for Turkish nationals to reach Northern Cyprus, since this area is effectively governed as Turkish territory. The southern part, being a member state of the European Union, was accessible to many without a visa – or they were able to acquire a visa.

However, a number of people were unable to come. In both Egypt and Turkey, conscientious objectors are subjected to a “civil death”. They have no passport, no access to education or training, they cannot open a bank account and without a passport they cannot go abroad. Some activists from Palestine were also unable to come, since they did not acquire an exit permit under the Israeli occupation. Furthermore, two conscientious objectors from Greece were prevented from travelling because the Greek border authorities deemed them to still be liable to military service.

Even having reached Cyprus, the participants were faced with restrictions. Most of the Turkish delegation spent the night in the northern part of the island and were unable to cross the demarcation line because they did not have EU passports. The rest of the participants were in the southern part of the island, but they were at least allowed to go to the north as well, meaning that they could all still spend the evenings together.

Country reports

The idea for the conference came about roughly a year and a half earlier at a seminar in Istanbul. In many countries in the region, conscientious objectors, including Israeli women, are threatened with recruitment and prosecution. Wars, occupation and militarised societies are on the daily agenda. The conference should allow initial exchange and the chance to develop joint projects.

The conference began with country reports in order to make the situations in different countries clear. The delegates from Greece spoke of the persecution of conscientious objectors, which began again in 2013. Six of the objectors were arrested last year, some because of old accusations, others due to new conscription regulations. Almost all of the lawsuits resulted in suspended sentences by military courts. Some objectors also received a fine for withdrawal from military service, which has amounted to € 6,000 per head since 2010. Furthermore, the committee responsible for examining claims is rejecting more and more requests for conscientious objection.

In Greece, it is certainly not only conscientious objectors who are caught in a precarious situation. Economic depression, widespread unemployment and the substantial reduction of wages and salaries have strengthened nationalist and fascist groups and parties. And despite its enormous expenditures, the military is still a highly regarded institution. The conditions under which human rights and other organisations must work are extremely tough. Therefore the four active groups of conscientious objectors, for example in Athens and Thessaloniki, are absolutely dependent on international support. (…more)

The movement No to Compulsory Military Service from Egypt reported on the precarious situation currently experienced by three objectors of the group. Since they did not follow conscription orders, they are now liable to “civil death”. They cannot take up employment, study or acquire a passport, and therefore cannot leave the country. Furthermore, they are threatened with recruitment and prosecution.

Since the military took over power it has been extremely difficult for the group to continue working. They are not officially authorised and also do not receive any support from other parties or organisations in the country. Therefore they made it clear that international support is very important for them in terms of being able to continue pursuing their objectives. They are calling for an end to conscription and, as an initial step, the possibility of carrying out civilian service.

Onur Erem, a member of the Association to Conscientious Objection from Turkey (Istanbul), explained that in total one million people have withdrawn from the military. Just like conscientious objectors who publicly declared their refusal, they are faced with “civil death”. Furthermore, they are repeatedly subjected to criminal proceedings since they can be conscripted again after each criminal proceeding. (…more) The association demands an end to conscription and, as an initial step, the recognition of conscientious objection. Gürsel Yıldırım, active in Hamburg, added to this with information on the administrative fee of 6.000 € for Turkish nationals living abroad on a long term basis. Anyone who is not prepared to pay this conscription-related head money is effectively not allowed to travel to Turkey for a longer time.

The Republic of Cyprus, as a member state of the European Union, recognises conscientious objection and has a regulation very similar to the Greek model. While military service lasts 24 months, the length of alternative service amounts to 33 months. The government refuses to publish information on the number of applicants. In the north of Cyprus there is no right to conscientious objection. After being recruited into the Cypriot army, draftees are essentially subjected to the command of the Turkish army based in Cyprus. The Initiative of Conscientious Objectors, founded in 2007, successfully obtained a preliminary suspension of criminal proceedings against conscientious objectors. This was obtained through a proceeding in the constitutional court. In the proceeding against Murat Kanatlı, the constitutional court also reasoned that conscientious objection, according to the judgements of the European Court of Human Rights, was to be seen as part of the Convention on Human Rights. The constitutional court remitted the case to the military court. The day after the conference, the proceeding took place, which a representative each of the Turkish association and of Connection e.V attended. Public prosecutors as well as the defence brought forward their arguments. The rendition is to take place on 23 February 2014.

Noam Gur, who is active in Israel within the organisation New Profile, spoke to the group about the situation in the highly militarised country that has occupied Palestinian areas since 1967. There is conscription for Jewish men and women. Although in principle there is no conscription for Israeli Palestinians, there are exceptions to the exception: male Palestinians-Druze and Circassian Palestinians are conscripted. (…more)

Many successfully manage to escape military service by withdrawing, meaning that only around 40-45% of Israeli citizens of serving age carry out the full period of service. However, there are only a few who publicly declare their conscientious objection, and in most cases objecting to occupational policy. By declaring conscientious objection, they risk repeated custodial sentences, each lasting one week.

Naom emphasised the insight of New Profile, namely that those who withdraw from the military are to be seen as a part of the resistance to the military. New Profile also believed it necessary to develop a policy for conscientious objection that takes into account withdrawal from the military. Therefore New Profile always offers comprehensive consultation that includes the different possibilities (and consequences) regarding withdrawal from the military.

The representatives of the Druze Initiative Committee, a Palestinian group from Israel, showed a recently made film in which objectors have their say. As Druzes, they are also liable to military service in Israel. They refuse, viewing it as part of the occupation. Even though they live in Israel, they view themselves as victims of the occupational policy and they pointed out that their village alone has lost 85% of its land in the last few decades. Druze conscientious objectors are generally subjected to even stricter oppressive measures when prosecuted than other conscientious objectors.

Similarities and Differences

Through the reports it became obvious that there is a whole range of similarities in the different countries.

Conscientious objectors are subjected to repression and prosecution in different forms. The military and police maintain occupation, injustice and the oppression of minorities in highly militarised societies. International law is disregarded.

However, the participants also noticed differences. In some countries there is, at least formally, a right to conscientious objection. In others this is completely absent. A further peculiarity that particularly applies to Turkey and Israel: in these countries, members of minorities or sections of the population suffering under occupation and oppressive policy are recruited into an army of the ruling forces. The recruits in this group who object by withdrawing or resisting regard their action as a protest and resistance against this policy.

Common network

A lot of time was spent on the question of whether or not to create a common declaration at the conference. A draft was quickly drawn up, but in the very long discussion it was not possible to agree upon different political ideas, as Ercan Aktaş highlights in his contribution (…more). Ultimately the pitfall was the question of what forms of resistance against occupation were acceptable. While some people did not want to rule out forms of violence and did not regard themselves as pacifists, others insisted on exclusively non-violent approaches and actions, of course including conscientious objection. Even if one stance could not be found: the discussion was crucial to gaining a better understanding of each other and appreciating the backgrounds of those with different stances.

Therefore, in the end, the participants agreed to continue their collaborative work despite all differences.

  • A website is to be created, in which the contents, actions and urgent actions for conscientious objectors from the participating countries are to be published.
  • Reports on the persecution of individual conscientious objectors are to be compiled and submitted to international bodies by lawyers as complaints.
  • An e-mail group will be created in order to further discussions and exchange information. Reports on actions and ideas are to ensure that these actions and ideas are also explored in other countries.
  • An international day of action is to strengthen the common demand for the abolition of conscription and the recognition of the right to conscientious objection.

However, the most important thing, in my view, is the personal contact that occurred during the days of the conference. It was clear that mutual interests were formed and relationships were established. Ultimately, these are the key requirements for the success of a Mediterranean Network for Conscientious Objection.

 

Rudi Friedrich: Mediterranean Conference on Conscientious Objection – Report. 10 February 2014. Translation: Richard Meakin. We are thankful for financial support by AJ Muste Fund (USA), American Friends Service Committee andBewegungsstiftung.

http://connection-ev.org/article-1939

Vicdani retçiler artıyor

Kıbrıs’ta Vicdani Ret İnisiyatifi 15 Mayıs dünya vicdani retçiler günü kapsamında Kuir Kıbrıs ve YKP-fem ile ortak etkinlikler gerçekleştirildi.

15 Mayıs Dünya Vicdani Ret Günü vesilesiyle 15 Mayıs Perşembe sabahı saat 10:00′da Asal Şube önünde yapılan basın açıklamasının ardından Halil Sayın ve Didem Gürdür vicdani retlerini açıkladı.

Yapılan açıklamalar şöyle:

Halil Sayın vicdani ret açıklaması:

Ben Halil Sayın. 30 seneyi aşkındır bu adada yaşıyorum. İçinde bulunduğum bu militarist yapının üzerimizde ne denli bir tahakküm oluşturmaya çalıştığını yıllar önce yaşadığım bir olay ile çok iyi anladım.

2001 yılında Doğu Akdeniz üniversitesinde öğrenim görmeye yeni başlamıştım. Bir gün ailem telefonla beni aradı. Girne’deki evimin polisler tarafından basıldığını ve polislerin benim “asker kaçağı” olduğumu söylediklerini, beni orada bulamayınca baskıyla Mağusa’daki adresimi öğrendiklerini ve beni almaya geleceklerinin bilgisini aldım. Hemen benimle aynı dönemde üniversiteye başlayan arkadaşımın evine sığındım. Arkadaşım beni karşıladığında gördüğüm şey saçları kazınmış, traşlı, güneş yanığı bir gençti. O an anladım ki o kaçamamış ve askere alınmıştı. Sadece benim dönemimde birçok genç askerlik erteleme işlemlerinde bir şekilde yaşadığı sorunlardan ötürü kafesten kaçan mahluk muamelesiyle polisler tarafından avlanmış ya da “erteleme işlemlerini kışlada yapacaksınız” oyunuyla kendi ayaklarıyla yakalanmaları sağlanmıştı.

2007 yılında Üniversiteden mezun olduğumda kendi içimde çok çelişerek da olsa zorunlu olarak askere girdim. Lefkoşa Dereboyu 3. Taburda silahaltına alındım. Burada dayaklara tanık oldum, fiziksel şiddete maruz kaldım, aylar boyu süren aşırı uykusuzluk, aşırı uzun nöbetler, aşırı fiziksel aktivite, psikolojik şiddet, her an ağır hakaret, her an şövenist propaganda, ötekileştirme, baskı ve stres yaşadık.
Bugüne kadar bu küçük coğrafyada bile onlarca intihar vakası yaşandı, bunların birçoğu şaibeli olaylardı. Çok sayıda ciddi şiddet vakası yaşandıysa da çok büyük bölümü saklandı, bastırıldı. Yakın zaman önce “Uğur Kantar” vakası yaşandı. Uğur zorunlu askerlik yaptığı sırada acımasızca dövüldü, işkence gördü, komaya sokuldu ve sonra yaşamını yitirdi. Bu olay da münferit bir şiddet olayı gibi gösterilmeye çalışıldı ama aslında Uğur’u ve onun gibileri öldüren, yaralayan şey askerlik müessesesinin beslendiği en temel unsur olan şiddetti.

Genele baktığımız zaman insanlığı yok eden şey ise şiddet, nefret ve hükmetme hastalığı ile beslenen paranoyak bir paradokstan başka bir şey değildir.

Biz ölmeye öldürmeye, savaşlara, silahlara, şiddete, yok etmeye, hükmetmeye, ezmeye, ezilmeye karşıyız. Vicdani ret hakkı olsun mu olmasın mı diye tartışılıyor. Asıl sorgulanması gereken şey, insanların hükmetme, sömürme uğruna öldürme haklarının olduğunu düşünmeleridir. Ben birkez daha bu militairst faşist sömürücü yapıya ne bedenimi ne de benliğimi teslim etmeyeceğim. Her türlü askeri seferberlik yani savaş hazırlığına katılmayacağım, sözde yurt ödevi askeri seferberlik mükellefiyetlerimi ret ettiğimi duyururum.

Didem Gürdür vicdani ret açıklaması

Ben Didem Gürdür. Hiçbir türün, dinin, dilin, ırkın, cinsiyetin bir diğerinden daha değerli olduğuna inanmıyorum ve herhangi birinin üstünlüğü uğruna savaşmayı ya da savaş hazırlığına katkı koymayı reddediyorum. Bir ekososyalist, bir feminist olarak farklılıklara tahammül edemeyen militarist, otoriter, mülkiyetçi, cinsiyetçi, homofobik, üstünlük odaklı, şiddet eğitimi veren askerlik kurumuna itaat etmeyi reddediyorum.

Vicdani Ret İnsiyatifi adına Murat Kanatlı’nın yaptığı açıklama

15 Mayıs’ta tüm dünyada etkinliklerle hatırlanan Dünya Vicdani Retçiler Gününde, vicdani ret hakkının temel bir insan hakkı olduğunu yeniler, bu hakkın Kıbrıs’ın kuzeyinde ihlalinin son bulması talebimizi tekrarlarız.
Kıbrıs’ta vicdani Ret İnisiyatifi, “Yurt ödevimiz barış, vicdani ret hakkımız olsun” diyerek, militarizmin yarattığı etkileri kabul etmeyen, militarizmi, barışın, demokratikleşmenin ve sivilleşmenin önündeki engel olarak gören tüm bireylerin yanında olmak ve sorunlarının giderilmesi doğrultusunda mücadele etmek için 8 Aralık 2007 tarihinde kuruldu ve bu hak için çeşitli eylem ve etkinlikler düzenlemektedir
Vicdani ret dar anlamıyla bir bireyin politik görüşü, ideolojik değerleri veya dini inancı doğrultusunda zorunlu askerliği reddetmesidir. Daha kapsamlı anlamıyla da savaş karşıtı ve anti-militarist bir duruştur.
Vicdani ret hakkı Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Komisyonu, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ve Avrupa Parlamentosu tarafından temel bir insan hakkı olarak kabul edilmektedir. Buna göre, devletler vicdani ret hakkını kullanan bireyleri cezalandırmamalıdırlar. 47 Avrupa Konseyi ülkesi içinde vicdani ret hakkını tanımayan tek ülke Türkiye ve yerel alt yönetimi olarak kabul edilen Kıbrıs’ın kuzeyidir…
Dünya vicdani retçiler gününde Anayasa değişikliği konuşarak giriyoruz
Kıbrıs’ın kuzeyinde vicdani ret hakkının tanınması konusunda Anayasası 74. Maddesi engel olarak sunulmaktaydı…
74. maddede şu ifadeler mevcuttu…
(1) Silahlı Kuvvetlerde yurt ödevi, her yurttaşın hakkı ve kutsal ödevidir.
(2) Yurt ödevine ilişkin kurallar yasa ile düzenlenir.
Hazırlanan anayasa değişiklik taslağında bu maddenin değiştirilmesi için bir öneri mevcut… İlgili maddenin şu şekilde değiştirilmesi öngörülmekte:
“Yurt ödevi her yurttaşın hakkı ve ödevidir. Bu hizmetin Silahlı Kuvvetlerde veya kamu kesiminde ne şekilde yerine getirileceği veya getirilmiş sayılacağı yasayla düzenlenir.”
Bu hali ile vicdani ret hakkının tanınmasının önü açılmış olacak…
Böylesi bir değişiklik önerisi taslak bile olsa heyecan yaratmaktadır; tam da 15 Mayıs, vicdani retçiler günün öncesinde olması da önemli…
Elbette tüm iyimserliklerimiz ihtiyatlı; çünkü kamuoyunda tartışılan hali ile vicdani ret hakkı yasa ile nasıl düzenleneceğini konusunda kafamızda ciddi soru işaretleri var…
Buna rağmen dünya vicdani retçiler gününde Anayasa değişikliği konuşarak giriyoruz, bu önemli…
UNUTMAYALIM!
Anayasa Mahkemesi kararından:
“Vicdani retçi statüsünün ve bu statüye kabulle ilgili esas ve usullerin Askerlik Yasası’nda veya başka bir yasada düzenlenmemiş olması Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi tarafından bir eksiklik, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesine taraf devletin Sözleşme altındaki yükümlülüğünü ihmali olarak görülmekte ve bu eksiklik nedeniyle askerlik hizmetine karşı olan vicdani retçilerin cezalandırılmaları, kişilerin Sözleşme’nin 9. maddesinde yer alan özgürlüklerine müdahale olarak değerlendirilmektedir.”
Ayrıca, vicdani ret hakkını tanımayan istisnai ülkeler için Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi, 27 Eylül 2013 tarihinde 24/17 kararı önemlidir…
Maddeleri arka arkaya okumakta ve kamuoyu ile yeniden paylaşmakta yarar var;
5. Sayısı giderek artan birçok Devletin sadece zorunlu askerlik hizmetine değil gönüllü askerlik hizmetine de vicdani ret hakkını tanıdığını göz önünde bulundurur ve Devletleri askerlik hizmeti öncesi, askerlik hizmeti sırasında ve askerlik hizmetinden sonra yapılacak vicdani ret başvurularını kabul etmeleri yönünde teşvik eder;
8. Böylesi mekanizmaları olmayan Devletlerin, askerlik hizmetine vicdani rettin vaka bazında gerçekliğinin belirlenmesiyle ilgili bağımsız ve tarafsız karar verme mekanizmaları kurmaya yönelik çağrıda bulunur ve bunu yaparken, belli başlı inançların özü temeline vicdani retçiler arasında ayrım yapmama zorunluluğunu hesaba katar.
9. Zorunlu askerlik hizmetinin bulunduğu Devletleri, vicdani retçilere, vicdani ret sebeplerine uygun, askeri olmayan, kamusal yarar için ve cezalandırıcı olmayan çeşitli alternatif sivil hizmet seçenekleri sunma yönünde ısrarla teşvik eder.
12. Vicdani retçilerin hizmet şartları ve ekonomik, sosyal, kültürel, medeni ve siyasi haklarıyla alakalı olarak Devletlerin, gerek yasal olarak gerek uygulamada, vicdani retçilere karşı ayrım yapmaması gerektiğinin vurgular.”
Kıbrıs’ta Vicdani Ret İnisiyatifi olarak Kıbrıs’ın kuzeyindeki anayasa ve yeni yasa tartışmalarının Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi, 27 Eylül 2013 tarihinde 24/17 kararı çerçevesinde olması gerektiğine olan inancımızı vurgularız…
Vicdani ret hakkı ile ilgili mücadele Kıbrıs’ın kuzeyinde büyüyerek sürmeye devam ediyor… 1993’ten bugüne 11 arkadaşımız vicdani retlerini açıklamıştı, bugün yeni isimler açıklıyor… Vicdani ret mücadelesi Kıbrıs’ta büyümeye devam ediyor…
Daha önce de dediğimiz gibi zorlu ve profesyonel askerlik biçimlerini bizler birlikte reddediyoruz ve çokça yazılan ve anti-militarist çevrede artık anonim bir hal alan şu cümlede aslında anlatmak istediğimiz her şey gizli;
“Düşünün bir savaş var ve kimse gitmiyor! Ve savaşmayı reddedenler barışı kuruyor”

– See more at: http://www.35-33.com/tr/vicdani-retciler-artiyor/#sthash.VU3GWUgJ.dpuf